Arrabaldos da morte

Caraveis vermellos, murcho o sangue
recordos por vivir e lamentos
dos libros e filmes non ollados...

Longas noites a escuras
amenizadas coa lúa,
cecais con estrelas,
viron fluir os peiteados,
ollaron o curso dos anos,
lamentan chegar as enrugas.

Lonxe quedan algunas páxinas
amoreadas no olvido
mentres o epílogo leo
mentres un doce agardar
no instante quen chaman á porta

Escrebo con urxencia
estas derradeiras verbas
no reverso dunha folla,
no envés dunha esquela
da miña propiedade.

Carnes moles e insignificantes
tomade sentido
abonando os campos
nutrindo vermes

Sen acougo se elevará
a miña alma, voará
o meu espírito sobor
das voraces aves de rapiña.

Como esvaecen os intres
como se achega a morte
tan silendaria, tan de súpeto
¡Shhh,
os mortos non falan!