Dar vida

*Visita á Exposición Parafernalia de César Lombera na Casa do Cabido
*Artículo publicado en El Faro de Vigo (15-1-2018)

   Confésoo. Sinto certo fetichismo polas estatuas de grandes persoeiros. César Lombera colma o meu apetito en poliéster e fibra de vidro. En Compostela modelou a Santiago Matamouros, Zapatones ou Pablo Iglesias, fundador do PSOE. É responsable de dúas iconas pop da cidade, As Marías e Valle Inclán, que viven para sempre na Alameda.

   En Pontevedra o divino drama-turgo xa non está sedente. Fixouse en Perfecto Feijoo, o boticario gaiteiro, co seu loro Ravachol. En Ribadeo está o Marqués de Sargadelos, creador da célebre fábrica de cerámica que nace a cabalo do XVIII o XIX. Na Cidade das Burgas camiña O Carrabouxo, personaxe de ficción que aparece a diario en La Región.

  Ten bocetos de Vidal Bolaño, Torrente Ballester ou Díaz Pardo, cunha actitude case apoucada. Interesouse por Xan da Coba, excéntrico ourensán decimonónico. Foi ebanista, poeta e inventor de cousas coma o Pirandárgallo, un paraugas universal.

   Na súa formación  é determinante a súa estadía en Barcelona entre 1973 e 78. A súa infancia e actual residencia en Arousa deixáronlle unha fonda impronta mariñeira.  “De neno sentín esa atracción fatal. Mexaba por min de puro pracer coa soa contemplación de tanta auga acumulada”.  Se O vello Simbad soñaba con volver ás illas, Lombera gostaba de xogar entre a vida e a morte; buscaba a bafarada de ar necesaria para respirar.No seu maxín había tritóns, sereas, tesouros ou polbos xigantescos. Namorado da flora afundida e dos ollos de boi. O escultor de Barakaldo recurriu a cotío a figuras semisumerxidas.

   Non falta a ironía e o acedo. Algo necesario e terapéutico. Gústalle o humor negro porque é tétrico e descrido e fala da morte. Pero se solidariza coa raza negra e os dereitos dos africanos. Lamenta que nós os escravizamos e explotamos ata deixalos nos ósos e mortos de fame. Sobre as axudas humanitarias parodia coa entrega dun microondas a tribus sen corrente eléctrica.

   O seu universo é festivo,teatral e colorista. Recurre a elementos etnográficos. Demos dentudos, cigarróns, papáns… É o autor dos gigantones da Catedral que substituiron a comezos dos 90 ós barrocos xa vellos que había daquela.  Recupera a tradición compostelana da Coca.

   Tamén é coñecido pola arquitectura mínima. Pezas feitas en aceiro corten máis madeira que presenta con fotomontaxes engadidas para aportarlle maior profundidade.