miércoles, 27 de enero de 2016

Réquiem por Díaz Pardo



   Frío e chuvia no camposanto. Os vivos veñen a celebrar o cuarto cabodano do que foi para alá.  Bandeira republicana e bandeira galega. Sen medias hastas. Sen vento están tristeiras. “As que segundo Xesús Rábade mostraba Isaac durante a República.”   Catro gaiteiros sopran o folclore do pobo. O máis mozo con piercing e cazadora. Desprazámonos ao norte do cemiterio. No centro Díaz Pardo. Á dereita o poeta Aurelio Aguirre e á esquerda Antón Fraguas. Ás horas do mediodía como no Monte Calvario.

 
 
 
  A profesora universitaria Ana Acuña agradeceu a Díaz Pardo e Edicións do Castro o seu apoio a En Tránsito.  Foi “auga unificadora e soño creador”.

   O profesor de Ciencias da Educación Antón Costa lembrou que no 78 querían reconstruir o Seminario de Estudos Galegos en San Domingo de Bonabal. “Eu era un dos máis novos”.  Dos últimos anos de Isaac contou unha anécdota; estaba durmido nunha hamaca nun día cálido de xullo e tiña o sorriso de Daniel.


   Esperanza Mariño Dávila diseñou un percorrido en Santiago cos espacios clave para Díaz Pardo. Considera que a súa poesía comprometida aínda foi pouco divulgada. Tamén Os Cantares de Cego merecen unha revisión.  En A nave espacial podemos ler “pensaban na lúa, olvidando os problemas da Terra”. Outro fala do Marqués de Sargadelos. Cine de Londres é sobre unha labrega galega que emigra a Inglaterra e sofre tantas humillacións da súa dona que a acaba matando. É unha parábola do pobo galego, sempre manso. Castelao reivindica a figura do galeguista na súa verdadeira esencia e critica o caciquismo.

   Arturo Pita Fernández falou no nome da Asociación Cultural Irmáns Suárez Picallo. Lembrou que Isacc tiña a teima de que Ramón quería repousar en Sada. E salientou a bonhomía do home que levou polo mundo o Castro de Samoedo. Malia que a produción de cerámicas atravesa unha profunda crise coa máis que probable desaparición.   Tanto como a súa muller Carmen Arias, alias Mimina, son socios de honra da devandita asociación.
 
   O comunista Jesús Redondo Abuín preferiu o camiño das emocións. Destacou a actividade multidisciplinar dun home que militou nas Xuventudes Socialistas Unificadas xa con dezaseis anos. Era “listo como un allo”.  “Colleu o bisturí de abrir en canal as palabras”. “Non colgou a roupa de traballo ata que lle deu un corte de manga ó mundo e baixou a persiana”.
 

 
   O entrañable poeta Xoán Xosé Fernández Abella recibiu a ovación máis sonora da mañá. Na súa biografía poética salientou as súas duras orixes. “Teu pai Camilo Díaz Valiño asasinado, a nai morreu da máis fonda tristura”. A xenerosa dona foi pintora e cartelista. E mil epítetos cheos de tenrura para o “xenio renacentista”. “Guía para os que amamos a verdade e a valentía”. Un comunista que elixiu un exilio voluntario. Un ser altruísta. “Déchelo todo e te quitaron todo”.       

 
 
  Claudio Rodríguez, director da Cátedra Valente, afondou nunha faceta máis do finado de “corazón constructivista”. Era un epistológrafo empedernido ata os últimos días. Para concluír cun fermoso epitafio: “Se algo é mentira, compañeiros, é que morreu Isaac”. 
 

   Helena Villar Janeiro foi breve. “Alumeou os camiños. Liberaranos da amnesia”. Logo dela chegou a actuación de Mini e Mero. Semella o nome de dous cómicos mais son uns veteranos músicos que integraran a mítica banda Fuxen os Ventos. Dúas pombas en liberdade.
 

   O erudito Alonso Montero fixo unha brincadeira politizada ao referirise á Academia Real Isaac Díaz Pardo. “A monarquía ten que ver pouco coa realidade”. O de gravata vermella apelou ó rexidor de zapatos morados. “A primeira vez que hai un alcalde neste aniversario”. Ademais potenciou a orixinalidade da ofrenda. “En ningún sitio se levan mazás a unha tumba”. Repartiría as froitas entre outros veciños de Boisaca coma Valle Inclán, Aurelio Aguirre ou An-tón Fraguas.  “Hai que salvar o Fondo Díaz Pardo e poñelo a disposición dos investigadores. En Estados Unidos tería unha biblioteca propia”. Tamén quixo traer ó recordo a un gran amigo de Isaac, Lorenzo Varela, quen loitou pola República; o ano que ven será o seu centenario e “non terá moitos botafumeiros para honralo”.

No hay comentarios:

Publicar un comentario