*Notas sobre o coloquio de Berta Dávila no FLIV (26-VI-2020)
Reflexiona sobre a súa narrativa
Reflexiona sobre a súa narrativa
“Leo moito dende
pequena. Cando mellor estou é cando escribo; sinto que fago algo valioso.
Ninguén me pode quitar a lectura e a escritura”. Berta recomenda dúas lecturas.
El año del pensamiento mágico de
Joan Didion e Rewind de Juan Tallón,
ventilado nunha noite máis unha mañá.
O derradeiro libro de Emma Olsen ambientouno
nun lugar onde nunca estivo. As rapazas queren saír a toda costa de Faith, pase
o que pase. Por iso fan o xogo do católogo de xeitos de matar. Esa obra
“escribina desde un certo cinismo, en Carrusel
hai menos”.
Interésalle máis a
perda que a morte. O espazo baleiro que deixan os que faltan. Como nos
reconstruimos despois diso e que significan eses pantasmas arredor de nós. Tamén está a idea do fracaso, as expectativas
que non se cumpren. “Non me interesan os
triunfadores, gústanme os que chegan a outro lugar do que buscaban”.
“Tento que os meus
libros sexan multitarea. Elas toman con humor o drama, non se regodean. Non se toman
a peito cousas terribles. A morte é un tema universal”.
Ata O derradeiro libro de Emma Olsen sempre
escribira cunha certa rutina; logo estivo máis recollida por temas persoais e
non tiña ansia por publicar.
Entón quixo facer
una novela sobre Mina Loy, deseñadora que estivo en tódalas vangardas e logo
marchou a Nova York. Pero “hai que escribir os libros que non se pode evitar
escribir. Carrusel era o mellor que
eu era capaz de facer no momento en que o escribín, non é banal para min. Non
sempre pasa cos autores que admiro que ás veces os fan para saír do paso”.
“A estrutura de Carrusel é un andamiaxe que non ter coas
accións senón cos símbolos. Como un fractal”.
Iníciase no capítulo cero porque o protagonista parte do ermo. E repite,
como con Emma Olsen, na fórmula dos dez capítulos.
Escribe en primeira
persoa. Con voz propia. “Costoume chegar porque implica renuncias como a
omnisciencia; e complica introducir diálogos”. Fala desde a intimidade e a
fraxilidade. “Parece que escribir así é narcisita pero pretendín que falase
baixiño e cerca nunha historia pequena e modesta”.
É autoficción. Hai
certa identificación entre narrador e autora. Pero Dávila fai como Mark Everett
quen, para protexer a identidade dos seus nunha autobiografía, afirmaba que
algúns nomes e cortes de pelo cambiaron.
Hai dous núcleos arredor dos que o libro levita.
Falan da perda. Son a historia das cinzas e o da semente e o aborto.
“Escribino antes de concebir o libro enteiro e deume o tono”.
Reflexiona sobre a maternidade. “Ter un fillo é a cousa
que máis fráxil nos fai. Adquires medos e un compromiso emocional que antes non
experimentaras”.
Ten unha bonita
imaxe sobre unha colección de caixas. Lugares onde se gardarán cousas que aínda
non sabemos. “Son fermosas e evocadoras pero nelas tamén está o prexuízo”. A
escritora confésase como coleccionista de caixas de música, lapis e libretas.
A protagonista
comparte doenza co seu tío. “Ela necesita un horizonte de expectativa. O libro
está escrito para querer a ese personaxe controvertido e difícil de tratar”.
Non lle agrada a
elitización da cultura. “Podo ler a Faulkner e ter bagaxe cultural pero non
estou fóra do mundo”. “Diana de Gales escribiuse a si mesma. Supón unha performance completa; parte dun
ser virxinal e remata como unha proscrita da monarquía. É un thriller, como Ana
Karenina”.
