(…)
É amiga, sí. Non te podería dicir o que significo eu para
ela. Unha personaxe dos pes á cabeza.
(…)
Haberá uns anos. Nos tempos da facultade. A súa
personalidade inimitable cautivoume. Só
ver como se despedía da xente, casi fancendo reverencias, parecíame do máis
divertida.
(…)
Moi, moi cariñosa. Tiña morriña dos pais que vivían lonxe.
Moita. Eran velliños xa. A cotío contactaba cos eles a través da rede.
Paréceme, eso é cousa miña, que sufría de velos tan decrépitos.
(…)
Non o debería dicir pero xa que estamos en confianza… Non
pasaba moito baixo da ducha. Por aforrar. Ou por comodidade . Pero tampouco
desprendía cheirume algún. Gustábame burlarme de ela por este motivo. Tampouco
mudaba moito a vestimenta. Dificultades pasaría pero nunca ninguén lle oiu
queixa. Victimismo cero. Nin tiña envexa cando os outros iban de tendas.
(…)
Se digo a verdade non o crerías. Tiven que ver o seu
documento nacional. Parecía moito máis xoven do que era. Nin cremas nin
ximnasio. O segredo, pouca exposición solar. No inverno, podías vela en mangas
de camisa baixo dunha chuviscada. Hai xente que non soporta os paraugas. Non teño constancia de que fora víctima de
gripes nin resfriados. ¿Non ves como é xenuina?
(…)
Recorría grandes distancias a pe. Por aforrar. “A carreiriña
dun can”. Como si lle dera vergoña pedir que a levasen. Non quería quedar a
deber con ninguén. Estaba afeita ós paseos. Acabaría o Camiño de Santiago dende
Sarria sen sudar.
(…)
Agarrada coma un catalán na costa de xaneiro. Ás veces viña
con extraños presentes. Ben sabía eu que eran cousas que lle deran ou se
apoderada delas dalgún xeito. Espero que non fose mercancía roubada. Non me invitou a un café en todos aqueles
anos. Aproveitaba tódolos papeles que
chegaban as súas mans. A cartilla do paro, unha factura do chan ou o cartón das
latas de bebida…
(.)
¡Espera un anaco! Tamén é certo que non se sabía moi ben de
que vivía. Algún extra facía de cando en vez. Pero traballos demasiado
esporádicos como para subsistir só con eles.Non sei se lle enviaban cartos, se
acudía a asociación benéficas… Non quero especular moito con iso.
(…)
Xa, xa. Tes toda a razón. Gustábamos de colarnos en
piscolabis. Lembro unha vez na que vimos
una parella de novios baixando pola Algalia de arriba. Bastou unha mirada cómplice. Nin sequera
vestíamos de xeito elegante pero arriscamos. Paraban en cada esquina para unha
nova foto do seu día. Seguímolos ata o
Hostal dos Católicos. Alí estábamos coas
tostas de salmón, os pinchos de ananás con queixo do país e demais manxares. Viño do Ribeiro. Enchiamos o bandullo de gula. Aviseina de que
debíamos desaparecer. Pasado un anaco eran moitos os que miraban para nos.
¡Fora de xogo! Forzamos de máis e un camarero invitounos a marchar. Deume unha vergoña atroz. ¡E así mil e unha falcatruadas!
(…)
¡Vaia cambio de tema! Esa é a súa faceta máis polémica.
Supoño que é o que máis che interesa. A ver como o digo… Tiña mozo pero
gustáballe asumir máis retos. Algo case compulsivo. Non sei se por afán de
risco e aventura, búsqueda de sexo novidoso ou necesidade de mimo. Carne e
esquecemento.
(…)
Fíxate o que te conto. Non é a primeria vez que me fai as
beiras. Ben sabe que teño moza. Non é un problema para ela.
(…)
Bailaba no fío da navalla. Cando non lle conviña responder argallaba
calquera evasiva. O caso era salva-lo pelexo.
Remordimento ningún.
(…)
Penso que a súa parella sabía todo pero miraba pa outro
lado. Como si acadase certa estabilidade e non se quixera baixar de ahí. E era
un rapaz pudiente, con moitas posibilidades. Dous mundos. Por certo, ¿Non será
aquel que está a aparcar ahí o seu deportivo?
Como poderás comprender téñote de deixar. Penso que xa tes información
dabondo. Disto que te falei nin mu. Rogaría confidencialidade e que me pagaras
o acordado tan pronto como podas.
