Isaac Díaz Pardo

   Non fixeron falta dez anos para ofrendar a Isaac Díaz Pardo. Xosé Ramón Fandiño e Xesús Alonso Montero falaron do tenro filantrópico. Xerminou na Casa da Tumbona da Rúa das Hortas. Xogaba ao fútbol en Os Invencibles, equipo que non gañaba un partido, e acababa sempre a pedradas.No pendello da horta tiña o seu pai,Camilo Díaz Valiño,o seu taller de escenografía. Alí, nos tempos da  II República, Isaac contacta con importantes galeguistas coma Anxel Casal ou Castelao.  Implicouse na campaña do Estatuto facendo carteis, algún baixo o alcume de Xalo.

   Supuxo un desgarro emocional o asasinato de Camilo, quen ao comezo da guerra apareceu nunha gabia en Palas de Rei. Isaac, adolescente baixo sospeita, tense que agochar na Coruña.

   Como non se cumplían os seus soños de arquitecto vai a Madrid a estudiar á Escola de Belas Artes. Abandonará a pintura porque só vendía cadros ós capitalistas. Ao fin dos corenta fai os primeiros ensaios con cerámica. A clave era volcar a arte en productos de consumo popular. No 55 viaxa a Arxentina para dar a coñecer a cerámica; “corenta e duas horas en chegar ” para reencontrarse coa Galicia do exilio e Luis Seoane. Ambos, coa conivencia de Fernández-Albalat, montaron o Laboratorio de Formas co obxecto de recuperar a memoria histórica de Galicia.

   O poliédrico picheleiro militou nas Xuventudes Socialistas pero considerábase conservador libertario, partido do que era único membro pois se había outro corría o risco de escisión.

   Foi mecenas de Ruedo Ibérico, editorial antifranquista que dirixía o anarquista José Martínez. Eses libros non deixaban durmir a perna solta a Fraga. E colaborou na revista folclórica Galicia Emigrante. Cando escribía coa man esquerda adopta seudónimos como Santiago Fernández ou Xoán Mazarico.Coa firma de Ollar Novo criticou a mudanza do Hospital Real en Hostal no 1954.

   O seu último bastión foi o Instituto Galego de Información de San Marcos, onde residiu vinte anos. Quería estar permanentemente a pé de obra. Sempre co mandilón de traballo. No 2006 sufre un golpe de estado e os seus socios mercantilistas apartárono de O Castro e Sargadelos.

   Repousa discreto en Boisaca a carón de Antón Fraguas e preto de Valle Inclán. Non quixo epitafio. Nunca se poñía nas primeiras ringleiras; era quen facía as fotos, outra das súas paixóns.