O último Ameixeiras

*Diego Ameixeiras na I Semana de Novela Negra do Barrio de San Pedro

A Libraría Pedreira elaborou un programa lustroso e tivo un trato exquisito.

                                      (foto do facebook da Libraría Pedreira)   

   Logo dun repouso de máis de dous anos ven de publicar a súa onceava novela,A crueldade de abril. Rescatou así uns versos de T. S. Elliot.É a historia dunha vinganza tras aparecer uns cadáveres nunha casa que foi pasto das chamas. Pero cheo de lirismo. Está de domingo. “Non quería chegar a ser empalagoso. Gústame confiar máis na historia que na linguaxe”. Desta vez sen marco xeográfico, nin Compostela nin Ourense.

                                               

   Noutras ocasións “gústame falar do Santiago que está á marxe da postal turística”. Así fixera Suso de Toro en Ambulancia. Pero recoñece que Vigo, cidade portuaria, pode ter moito guión. “Crieime nun barrio e non sería honesto que falase do rural”.

   Tódolos libros agás Tres segundos de memoria son de novela negra. Pero foi entón “cando fun gracioso e levei o Premio Xerais”.  Ningún é semellante ós outros. O seu corrector foi Héctor Cajaraville, dos que cobra por caracteres.  O de Vite está abraiado co xeito de narrar. “É sintético nas súas propostas e condensa ben a información; eu son máis expansivo”. 

   “O meu gusto non encaixa co best seller. Non quero darlle todo masticado ó lector senón xogar cos silencios. Patricia Highsmith cando escribía deixaba ó final unha zona de néboa”.Non entende ós escritores que paran a acción ou ós que contan algo da psicoloxía dos personaxes que non é relevante. Prefire seguir a historia detrás dunha cámara.  “Todos temos unha parte de portas para dentro que non lle contamos a ninguén, nin sequera á parella ou ós pais”.

   Non lle gusta como se tratan os sucesos nos medios. “Fan unha exhibición pornográfica da dor. Non me gusta facer un espectáculo da violencia. Hai que manter unha distancia coa realidade que me permita durmir ben pola noite”.

   Buscando as orixes da novela policial hai quen se remonta a Edipo Rei.  Outros, “máis razoables”, cren que foi con Os crimes da rúa Morgue de Edgar Allan Poe.  En Galicia o pioneiro sería Carlos G. Reigosa en Crime en Compostela. Uns dez anos despois de que Vázquez Montalbán, xornalista de moitísima sona, arrincara en España. Non é tanta demora.  Julián Ibánez é o mellor escritor español de novela negra pero non é o que máis vende”.