Muller no cine actual

*Coloquio na Facultade de Xornalismo da USC (21-3-2018)
Relatoras: Manane Rodríguez, Paula Cons e Lucía Catoira Pan

   Manane Rodríguez é unha guionista e directora uruguaia. Está adscrita á CIMA, Asociación de Mulleres Cineastas e de Medios Audiovisuais. É tamén produtora de Xavier Bermúdez.

   Co seu primeiro proxecto, Retrato de mujer con hombre al fondo,moita xente se sentiu ofendida. Déronlle un consello,case advertencia “se a peli é boa fixémola todos pero se é mala e só túa. Non o parece pero a segunda película é máis difícil de levantar aínda que teñas ganas, tesón e algo que contar.Moita xente con talento quedou polo camino.Chegas agotada á rodaxe”.

   “Eu repito tódalas tomas do mundo. Lle robas a alma ós actores, que se desgastan e chegan a odiarme pero fano mellor”.

   Quéixase de traballar cun orzamento infinitamente máis pequeno cos homes. Ademais “sempre me piden que explique máis os personaxes masculinos para que se entendan mellor”.

   “A Nerea Barros déronlle un Goya por La isla mínima por facer de nai. Case era imposible biolóxicamente! Axiña a poñen xa de avoa!”

   Decía Coixet que necesita imporse constantemente cando a un home o cuestionan menos. “Se das unha idea saen tres cunha idea mellor e xa non hai tempo pois toca rodar”.

   Cando Benito Zambrano presentaba Solas ás produtoras ningunha se interesaba. Acabou aceptando unha de Andalucía. Ó ano seguinte todas querían facer unha historia igual.

   Kathryn Bigelow ganou o Óscar en 2010 por En tierra hostil;  Fernando Trueba mostrouse moi crítico. “Parece que lle molestaba que fose unha muller”.  “Que te concedan a estatuiña non garantiza que sexa unha boa peli pero si un bo lanzamento comercial”.

   “Ó principio ollo moito as miñas películas e logo as deixo. Atopeinas mellor do que imaxinara. Escribo, leo novelas como inspiración e vexo dúas películas ao día”.Gústalle moito John Ford pero non quere volver máis El hombre tranquilo. “Pilar Miró non é para min unha referencia  cinematográfica no estilo pero si de valor e enerxía. Case vai presa por facer El crimen de Cuenca”.

 

   Paula Cons, de Agallas Film, ten a Lillian Hellman entre as súas referentes. Gústalle avaliar se as longametraxes cumpren co Test Bechdel. Que haxa unha muller que fale. Que sexa con outra muller; iso non ocorre en Sicario. E que non falen del; “En O Santa Isabel falan dun porque o mataron”.

   Cando presentou o proxecto a Antena 3 dixénrolle: “Ou comedia ou trhiller cunha muller forte”.  “Apetéceme facer un trhiller. Non un drama. Non é que me adapte a un modelo de home. Non quero ser un cordeiriño”. As femias protagonistas “non teñen que ser boas ou nais” láiase.

   As rodaxes son de dez ou once horas. Hai que añadirlle ás veces os desprazamentos. É difícil conciliar coa vida familiar. “Desapareces seis semanas .Rezo para que non lle coincida nada ao meu fillo”.

   “Sufrimos unha continua competición. Tes que loitar por subvencións, facerte oco nos festivais… É agotador! Á veces te dan un pau menor e polo mesmo un aloumiño”. 

   Lucía Catoira Pan estudiou Belas Artes. A pesar da súa xuventude xa foi  directora de fotografía en Dhogs, “un proxecto milagre”,Eco, Trote, Matria…  Un labor asociado históricamente ós cabaleiros. De feito ninguna muller ganou o Goya nesta categoría. “A batalla está perdida se non hai continuidade. Crieime nunha sociedade machista e patriarcal. Decíanme que era igualitaria e eu o cría”.

   Álvaro conseguiu que en tódolos sectores de Matria houbera alomenos unha muller. “Costoulle en son”.

   Unha vez traballou conxuntamente con Jairo Iglesias. Decatouse de que nunha entrevista en Italia só lle preguntaban a el cando Lucía fala italiano;acabou a conversa como mera tradutora.