De Meira a Sitges

*Encontro con Andrés Goteira en Numax (19-5-2018)

Promove o Concello de Santiago.

   O seu pai só miraba as de vaqueiros. A el flipáronlle Matrix, Jungla de Cristal, Holly Motors  e ata Pretty Woman. Memento antes si,agora non.“Sin Perdón amosa que podes ser o máis malo de todo o Condado e se alguén te inflúe cambiar e ser bo”.Admira a David Lynch e Tarantino.

   Estudou Inxeniera Técnica de Telecomunicacións en Vigo e Técnico de Son na Coruña. “Tiña envexa da mala dos que facían curtas”. E será o home que pariu a película que transita por camiños por onde non fora o cinema galego.  “Ás veces foi terrible, ás veces marabilloso.  Ó final o soño é o que te pasa mentres queres acadar o soño. “A vida non é tan bonita como a contan en Instagram”.

   “Non sabía como convencer á xente con esta paranoia”.  Sara Hortas, que lle presentou a Lucía Catoira Pan, e Jairo Iglesias abriron moitas portas.

   O guionista Enrique Lojo sempre lle insiste ó director de Meira “que queres contar? Cal é a mensaxe final?”. E a Andrés cóstalle explicar iso. Escribiu o guión en Edimburgo, cando traballaba nun Hostel facendo camas. Practicamente só tiña a idea do home coello.   Costoulle moitísimo atopar a máscara idónea. Fixeron cinco. “Estaba por poñerlle unha bolsa na cabeza a Miguel de Lira”.

   A financiación foi complexa.   Tiña 20.000€ de aforros e decidiuse polo micromecenazgo.Conseguiu 15000€. A Diputación tamén lle entegou cartos; “creo que o guión non o leron nunca”. “Entón fun retirando autores meiregos, que apareceron como extras”.

   Tiveron ata tres reunións con Morris para convencelo de facer este personaxe moi submiso.   “Na escena do machado acabou co brazo rebentado”. 

Carlos Blanco entendía a súa parte pero non o resto. De Lira, nunha das súas brincadeiras, quería chamarlle ó can San Dog Can.

“Para min non eran tan coñecidos Iván Marcos e Melania Cruz, que ten moita visceralidade”.

 Suso López foi o produtor pero tamén apareceu como actor. Ten unha mirada ambigua. “Ó rodearse de amigos hai confianza para falar de calquera cousa”. 

Ocurríuselle colocar un público na película que vise toda a violencia.

   Cos primeiros 35.000€ rodan a parte máis sinxela na Coruña.  Faltaba a parte do deserto. Foron  localizar a Corrubedo.  Coa cámara sempre se vía un bar, unha farola, unha casa…   Xusto ese día Agadic aportou cartos e “xa me imaxinei a crudeza do deserto de Almería; alí cobran por todo. Imaxinaba un deserto plano na liña de No es país para viejos pero ó final gustoume con montañas”.  Un astuto Goteira quería que na gasolineira non pasase nada pero que o espectador pensase todo o contrario.  Buscaban unha nave industrial e os de produción querían coller calquera das que ían aparecendo. Faltaban dous días para rodar e había presión.   “Se cedes en todo acabas cunha película que non é a túa, a que tiñas na imaxinación”.

   Normalmente un filme grábase en catro semanas. Pero Dhogs  fíxose en tres tramos; primeiro 6 días;4 meses despois foron a Almería e uns meses despois a escena do pai. En total,menos de tres semanas.É difícil estar motivado durante tanto tempo. “Non o volvería facer. É eterno”.

   Goteira imaxinaba unha música estridente e Germán Díaz preparou algo máis tradicional, amable e bailable.

   A postprodución foi terrible.  Tardou dous meses en facelo.  Estaba rematando un master, tiña que ter un modo de gañarse a vida. “Dani de la Torre faino en dúas semanas”.

   Sara Horta axudoulle contratando un montador, Juan Galiñanes.  En dúas semanas o tiña todo feito. “Non me gustaba pero había que pulilo e falalo todo”.  Tiveron que cortar sete minutos  e unha secuencia que non funcionaba.Houbo que decapitar a aparición de Milo Taboada e Álex Carro. “Foron riquiños e non me puxeron a pistola na sien”.

   Case a metade do orzamento vaise na distribución. Para que Agadic che dea os cartos hai que mandarlle o dvd. E no CGAI hai un encargado, Jaime Pena, que revisa todo. “Esto vai por contactos”.  A Fran Gallo tamén lle gustou.  Quería que mandasen a película ó OUFF pero, tras moita reflexión, decidiron esperar a BAFICI; Agadic pagoulles a viaxe a Bos Aires.  Alá houbo outro  golpe de fortuna. A unha axencia de ventas encantoulle Dhogs e encargouse de defendela nos festivais.  “Delegar é fantástico”. Foi Sección Oficial de Sitges. “Quedei abrumado”.  Arrasou con trece Mestre Mateo e o proxecto viaxou a Cannes.

   Andrés segue a liña recta de Alejandro Jodorowsky. O chileno estivo 23 anos sen filmar. Vía cine tódolos días e notaba como se ía pervirtindo. “Menos arte e máis estupidez técnica”. É moi crítico con Spielberg.   Defende que a recta é unha invención humana. Agocha labirintos e moitas interpretacións.  Hai moita multicapa oculta.

   Na película que quere facer aínda non sabe o final. Chámase Welcome to ma maison.  Podería traducirse por Benvidos a miña cabeza.Unha mestura entre ficción e realidade. Precisa entre cen e douscentos mil euros.  É a historia de Igor, un amigo seu de 23 anos que quere ser actor. Está obsesionado co director Nicolas Winding Refn, que, a súa vez, ten fetichismo polas mans.  Quere chegar a citarse co danés de calquera xeito, e Jodorowsky podería ser o contacto axeitado. Ó mesmo tempo este rapaz canta trap, “o regueaton do rap”.  Un tipiño con carisma. Non se quere presentar ós castings porque nas últimas seleccións “ó final sempre collen a outro gañán”.  Payán, profesor de cine, influiu motísimo en Igor. Non lle importa cuspir as súas miserias.“Sempre quixen facer un monólogo cómico. Teño moita esencia e enerxía. Miro a cámara se me sae dos collóns. Mola compartir o meu drama e o meu fracaso”.  Como Krusty, como Peter Brandon.  Quere ser diplomático e contentar a todo o mundo. Pero logo non é así cos seus pais.  Igor tamén traballa de guía turístico sobre asuntos audiovisuais. Dan ganas de ir á Cidade Condal só para escoitalo.