*A miña percepción de Os mortos van á presa de Ángel de la Cruz.
"Cando unha peste arrebata homes tras homes, n´hai máis que enterrar de presa ós mortos, baixala frente e esperar que pasen as correntes apestadas...¡Que pasen...que outras vendrán". Pensaba a choromiqueira de Rosalía. Pero Ángel de la Cruz, con dous Goyas xa nas vitrinas da súa casa,preferiu confeccionar un thriller esperpéntico sobre a morte en clave de comedia. Confiou nun elenco de actores "made in Galicia" xa coñecidos polo público de tantos outros proxectos no audioviosual; volverán xuntarse enchendo dúas ringleiras de reservados nos Mestre Mateo. Pero nese curruncho do noroeste de Europa todo ten o seu aquel; un filme pode gravarse só cando non estorbe o fuel do Prestige e funcionará dependendo de si lle dea ou non por chover.
Semellante retranca pero menos vigairía que en Cuatro bodas y un funeral. Unha secuela de Guantanemera levado directamente a Mariña lucense. Un pobo calquera, con festas gastronómicas e gaitas. Tamén con disputas e endogamia. Todos somos primos. Todos Capuletos. Onde os novos non atopan o futuro desexado e teñen que fuxir.
O productor de Libro de Familia, José Besteiro, tildaba a súa recreación do mundo campesiño como "a televisión con grelos". Aquí emprégase ao subtítulo "unha historia de percebes"para referirse a un pobo costeiro. Especifícase que un percebe é tamén ese galego de sempre. Desconfiado e túzaro aínda que xeneroso e de bo corazón. Blandiños por dentro como ti, meu avó.
Cando un enterro ten que agardar, e máis se finou unha persoa anciá, o lóxico é que apareza un coro de faladuría popular e humor neghro. O corpo non se corrompe. ¡Semella un santo! Só queda botarlle sal por riba e taparlle os buracos do nariz para que non entre o demo. Media noite, cheira a cera e levantouse o aire. Dame medo porque habelas hainas...
"Cando unha peste arrebata homes tras homes, n´hai máis que enterrar de presa ós mortos, baixala frente e esperar que pasen as correntes apestadas...¡Que pasen...que outras vendrán". Pensaba a choromiqueira de Rosalía. Pero Ángel de la Cruz, con dous Goyas xa nas vitrinas da súa casa,preferiu confeccionar un thriller esperpéntico sobre a morte en clave de comedia. Confiou nun elenco de actores "made in Galicia" xa coñecidos polo público de tantos outros proxectos no audioviosual; volverán xuntarse enchendo dúas ringleiras de reservados nos Mestre Mateo. Pero nese curruncho do noroeste de Europa todo ten o seu aquel; un filme pode gravarse só cando non estorbe o fuel do Prestige e funcionará dependendo de si lle dea ou non por chover.
Semellante retranca pero menos vigairía que en Cuatro bodas y un funeral. Unha secuela de Guantanemera levado directamente a Mariña lucense. Un pobo calquera, con festas gastronómicas e gaitas. Tamén con disputas e endogamia. Todos somos primos. Todos Capuletos. Onde os novos non atopan o futuro desexado e teñen que fuxir.
Cando un enterro ten que agardar, e máis se finou unha persoa anciá, o lóxico é que apareza un coro de faladuría popular e humor neghro. O corpo non se corrompe. ¡Semella un santo! Só queda botarlle sal por riba e taparlle os buracos do nariz para que non entre o demo. Media noite, cheira a cera e levantouse o aire. Dame medo porque habelas hainas...
No hay comentarios:
Publicar un comentario