NÓS

 

   A adolescencia non é sinxela. Achégome ó espello e hai máis grans que lunares. Máis pus que cabelos na barba. Pero é víspera de martes de entroido e eu non quedo no lar. Visto as mellores galas. Negro combina perfecto con vermello. Así si.  A máscara, feita pola miña irmá con agarimo, rétame coa mirada.  Perdo.  Fusiónome con ela. Empodérome. 

   Saio da casa moito máis aló da medianoite. Entro no pub de referencia. Xa non fan aquela indicación "Consumición obrigatoria e pago en efectivo".   Pido unha horchata.

- Pero rapaz, ti cres que estás no Turia, ou?

-Pois un auga. Do tempo e sen gas. En botella de vidro.

   Atrévome a falar cunha moza. Só porque a súa amiga marchou ó aseo.  A cousa flúe. Ela vai caracterizada como Helena de Troia. Dende xa son heleno de berce. Non amosa a cara pero abofé que me gustará.

- E esa cruz? Simboliza algo?

-Sufrimento.

   Pechan as luces. Grándola, a derradeira canción, apágase de vagar. Bótannos á rúa.

-Queres vir a miña casa?

-Vale, pero paseniño.

   Pasamos a carón do vello pozo. Non se ve o fondo, guindo unha pedra e nun par de segundos soa ¡Plof !

Abro a porta. Péchoa con tres xiros de pulso.

-E logo non tes mascota?

-Disque teño varias alerxias e non me viría ben. Por iso vivo ó marxe delas.

   Esta rapaza gústame de verdade! Dame vergoña tirar a máscara. Pero quero bicala xa.

Fágoo e miro pra ela. Non se asusta. Agora vai ela. Non me decepciona. Agárrolle do pescozo e perdo os nervios.

                                                         .     .     .

   Tras varias horas quedamos durmidos.  Abrazados. É a primeira vez que non lle pido a unha moza que non ate a melena. É a primeira vez que vou ó baño sen medo a que me rouben a carteira. É a primeira vez que chega a hora de almorzar e non quero que me deixe relaxarme en soidade. Grazas. É o noso segredo.

*Imaxes de Rebeca Cambeiro