Rosa Aneiros

   A curiosidade dos nenos non ten límite. Palpábase  un bulebule nos rapaces da ludoteca de Santa Marta.  ¿Por qué trocaran as cadeiras do seu espacio orixinal?  Agardaban a visita de Rosa Aneiros. Non pecaron de apoucados nin se camuflaron coma un camaleón. Hoxe ningún quere ser futbolista. 

   Gustábanlle tanto os contos que lle lían de pequecha, O Principiño o que máis, que lle entrou o gusto pola escrita.  E ahí segue redactando no tempo que lle sobra do traballo no Consello da Cultura Galega e as colaboracións en prensa e radio.

  Levou o nome da nai e da bisaboa.  Na casa de Valdoviño aparecían ourizos cachos aos que ela, aínda cativa, daba leite de beber cunha xiringa. Pero son animais, xunto cos bufos os seus predilectos, que precisan andar ceibes e os levou ó Centro de Recuperación Salvaxe de Oleiros.  Esta anécdota inspirouna para facer un relato para os cativos, “os máis difíciles de escribir”. 

   Facendo memoria e contando cos dedos axiña lembra que xa son dez as obras literarias que pariu. Non elixe ningún libro sobre o resto. Amar a mamá e papá coa misma intensidade.  Co obxectivo de contar novas historias e que os lectores vexan o mundo cos ollos do protagonista.

   A tarefa non é doada.  Aínda que os contos leven tempo bailando nos seus miolos. Sempre hai momentos críticos. Camiños sen saída. Non hai que desesperar. Aínda pode ser necesario voltar atrás e destruir páxinas.  Correxir é o pan de cada día do seu romántico oficio.

   Os bos escritores deben ser lectores voraces e gozar de boa imaxinación.Para ter un guión relevante o conflicto é necesario. “As peores chicas son as que se levan as mellores cancións”.

   Firmou agarimosas dedicatorias ata o fin da páxina. É hora de partir. Agarda a paciente Mariña.  Á nena dos enormes ollos de castaña comeulle a lingua un gato.