1ª Sesión do Ateneo de Santiago deste curso (3-10-2016)
adicada ao director e alma de La Noche
Participan Xesús Alonso Montero, Perfecto Conde Murais,
Raimundo García Paz e Juan Guitián
Raimundo García Paz e Juan Guitián
*Publicado en Tribuna Libre de El Correo Gallego (21 de octubre)
“É a séptima
convocatoria que se fai para lembrar o meu pai este 2016”, comenta un
fachendoso Raimundo García Paz que herdou o oficio de xornalista. Pero houbo
un máis no ano do centenario, un acto privado en Portonovo, que rescata o
presidente da Real Academia Galega.
Poucos o coñeceron
por Raimundo García Domínguez. Era fillo de Víctor, o médico de Pontecesures.
O seu can era Ravachol. Rematou o bacharelato en Pontevedra e estudiou
Filosofía e Letras en Compostela, “máxima cidade” para Aurelio Aguirre. Militou
na vangarda de esquerda republicana. Disfruta dunha beca para ir a Universidade
de Verán de Santander no 36. Tralo 18 de xullo suspéndese a actividade e os
alumnos marchan o seu lugar de orixe. Algúns prefiren ir a Madrid a defender a
República. El participou como soldado na Batalla de Brunete, na toma de
Villanueva de la Cañada e tamén en Levante.
Se afilia, xunto
co seu amigo pontevedrés Celso, ós socialistas, o partido dos vencidos.
Participará en reunións clandestinas ó longo da súa vida. É detido en Madrid.
O principio se pide a pena de morte. Pasará no caldeiro, incluso en África, ata
o 43.
Colabora en xornais
e revistas.Namorase de Carlota. Volta a Galicia no 46. Comeza a traballar en La Noche, único xornal vespertino. Antes
era un medio máis conservador. Para Pousa “en La Noche aprendimos a ler, tamén entre liñas”. Crece no escalafón
ata chegar, como lle ocorreu en El Correo
Gallego, a director.A alma do
diario.“A xente lía o anaco de Borobó, as esquelas, as sucesos e logo o resto”lembra
Juan Guitián que pasou das bodas de ouro co seu mellor amigo. Alonso Montero, sempre libertario,
valora a sutileza dos seus artigos para
“criticar con pericia as consignas do Réxime. Sería suicida facer alegatos
directos en prol do comunismo”.
Cando o despediron
dos xornais vai tristeiro a Madrid. Grazas a Blanco Tobío consegue tra-ballo na
revista Chan. Era unha publicación undreground que apareceu no 69.
Traballaban no sótano do barrio de Salamanca. Borobó creou unha sección de
cartas, malia que non era moi afeccionado a elas, para responder ós
lectores. Máis manía lle tiña ós
telegramas pois acostumaban traer malas novas. Recupera voces do exilio e
dalle paso á xente nova. Colaboraban Valente, Novoneyra, Manuel María ou Celso
Emilio.
Un dos compañeiros
nesa redacción,Perfecto Conde, recorda unha anécdota. “Era o google dos 60. Non
era aficionado ó fútbol pero gañoulle unha aposta a Sarmiento, un galego que
era redactor jefe do As”. E valora a
súa cualidade de escolmar o espontáneo da realidade cunha linguaxe
extraordinaria como en “Adán y Eva en autostop”. Nada e ninguén lle eran
alleos.
Bo e xeneroso.
Desordenado,orgulloso e maniático.“Só escribía a man coa súa pluma Parker” e a
moita velocidade. Con profundidade, capacidade crítica e dialéctica. Sorna e
humor.O alcumado tamén como La Piñeira“foi o Tom Wolfe galego”.Cultivaba
tódolos xéneros:teatro, biografías… Pero, ante todo, é xornalista. Uns 10.000
artigos en 60 anos. Sae a un cada dous días.
Restaurou unha casa
en Boiro e seguía organizando actos culturais. Acudía a outros por toda
Galicia. Para atoparse con Sabino Torres,Maside,Pouselo, Díaz Pardo, Laxeiro ou
Ben Cho Shey.
No hay comentarios:
Publicar un comentario