Encontro con contadores de historias
no Centro Cultural de Santa Marta (7-5-2015)
Cando morría a
dictadura uruguaia un cura comunista alentou a Soledad Felloza a axudar nun
comedor. Lía Moby Dick ou a Verne e o
contaba o seu xeito.“Non sei si escoitaban. Tiñan fame”.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7xRx1rukbULgmdSf9ab5pgbwMumYxQwyhN_mPJSmwftoMfr18FT1it9DpS7_gHVSEjBXwIAbvL1vptPxw2t04Uqq0JNcUsX_RQ6RLg277XYJ1LymoXq-CqBRnLu415z64XamrHkQ2mHyh/s320/soledad+felloza.jpg)
“Ser narrador é un
suicidio”. Aínda que conte o mesmo conto nunca o expresa igual. Inflúe o ánimo
que é cambiante. “É como saír a seducir”. Ti sabes cando saes a picar pedra e
tes éxito.
Vai mercando libros
de nenos. Os máis raros. “Traballo coas mans; fun ceramista, fago fotografía,
amaso…” Ten predilección por contar historias de mulleres, sobre todo na cociña
ou no cárcere. “Encántame as historias onde o público queda feito po. ¿Vides
sentir? ¡Toma!”
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyerar0rANaP9T7CqYFK6WYNVFfL6YIMPm_GoC-S0d1oEX0EOOEomdDbqdgidMIx03CZoregWaYAkiHCE-5TFYIRGNnZimVBnn5kumtyMHBh1m0Q0eezA9OqF2hw0w_XlWUfXrmhyphenhyphenlammP/s400/paula+carballeira.jpg)
Baséase no popular.
Reelabora antoloxías de moitas culturas.Pero cada vez elixe máis relatos
galegos e familiares. “Houbo un tempo en que os cachés estaban ben e podía
vivir do conto”.
“O que queren os
vellos é que fales con eles”; interrumpen máis e da tempo a contar menos. O autor sofre sen un texto. Se o aprendes de
memoria é máis doado que te quedes en branco.
Celso Sanmartín escoitou de mozo as fazañas
vitais da súa avoa. Namorouse de Óscar Wilde.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDlbFIpCR-oqULU9lBKMv73k-h5Vc8ywoAkmYqyCo1wLL9q1-vCGqVbINoaYZtRCAUjaQwq1gE760JSs4pL4HxQiZJeKjan9pB64k7vm35K78LEiK6L1_GQnMZrzn54PVuy4xj3J5xOHV6/s400/celso+sanmart%C3%ADn.jpg)
“Fáiseme máis
difícil se hai pouca luz e non vexo á xente”. Para ser bos contadores “hainos
que saben aproveitar o intre, que o fan como quen non quere a cousa…” José
Campanari sabe que “como actor podes escudarte tras un personaxe pero contando
historias eres ti mesmo”.O de Lalín disfruta coa reelaboración. “Ás veces os
remendos son máis bonitos que o orixinal”.
Gústalle escoitar
ós anciáns. Como Evaristo Vello do Caurel. Como aquelas catro de chándal de
cores que subiron ao tren en Uxes. Deixa as lecturas e escoita. Ningunha queda
sen falar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario