Miscelánea de María Solar

   Café con... María Solar
no Centro Socio Cultural de Santa Marta (8-10-2015)

   Hai un momento na vida na que se unen os puntos, ás veces aparentemente dispersos, da túa biografía.  O caso é que no medio da andaina non foramos capaces de velo. Unha filosofía que exprimiu Steve Jobs naquela mítica conferencia na Universidade de Stanford. María Solar trazou esa liña multicolor. Non ficou á espreita no medio da escada. Chanzo a chanzo. “Aos galegos danos vergoña presentar o noso traballo. Hai que vencer os medos”. Ter forza para petar en moitas portas. Como J.K.Rowling quen levou o seu Harry Potter a catorce editoriais.

   Aproveitou cada minuto. “Tiven épocas que me daba medo presentar un currículo porque era todo unha trapallada”. Muller de perfil renacentista.“Non estou dacordo co de quen moito abarca poco aprieta”. Profesional barroca.  Sempre ocupada e con varios frentes abertos.  De ciencias e letras. Que confía no poder da formación, non só a regrada. Cando era cativa quería ser presentadora, escritora, actriz e médico, como o irmán. “Superpeleona por natureza”.

   A súa nai de oitenta e seis anos é moi feminista “pero ela non o sabe”.   Tiña claro o futuro que quería para a súa filla. Independencia económica. É unha muller que sabe moitas lendas. Como aquela dos mouros que baixaban do Castro á Catedral por camiños subterráneos.

   Cando María ía ao curso de dobraxe andaba sempre ás présas.  “Un día metín a Manuel Manquiña por dirección prohibida”.    Logo, un mes traballaba moito, trescentas mil pesetas, e outro nada. Cando había westerns non chamaban ás rapazas. “En Gladiadores Americanos dobraba a dúas loitadoras, menos mal que non se enfrentaron na final”.

   Fixo a proba de locutora. Xa sabía modular cos micros, sen necesidade de berrar. Comezou nunha Radio Fórmula.“En Top 40 pagábanme todo en negro e por horas”. Acabou de directora de informativos a nivel autonómico. Aos vinteseis xa traballaba na Radio Galega. Un programa de verán con Carlos Blanco e Ana Romaní.   Oito anos no magazine As tardes da Galega. “O primeiro ano de Genma Nierga tivemos máis audiencia ca ela”. Unha gran escola pero que lle“quitou días de vida”. Traballaba de luns a venres e nas findes buscando temas.Máis tarde, “fun a única persoa que entrei no posto dun xubilado e este volveu”. Era Luis Rial.

   No 2002 fixo a primeira aparición na pequena pantalla. Era con Ana Kiro pero o “formato xa estaba moi trillado”. Pegoulle a tódolos paus.  No 2013 estivo nominada a Mellor Comunicadora nos Mestre Mateo polo programa ZigZag Diario; “alegreime polo triunfo de Fernanda Tabarés”. Agora conduce a Revista Fin de Semana. “Estou nerviosa na redacción, no directo relaxada” confesa. Aínda queda un soño por cumprir. “Facer un programa de noite con entrevistas, monólogos e banda de música en directo”.

   O seu período máis longo en paro foi no 2005. Sete meses. A desconexión. Ou non.  Xa colaboraba en prensa pero aproveitou para comenzar con contos infantís.  Era unha transición lóxica, inevitable. “Gústame a comunicación. Contar mundos reais e os que te imaxinas”. “Non me gusta que me chamen escritora serodia”. Nin tolera ben cando lle preguntan “¿Cando vas a dalo salto?”.  É unha opción para xente imaxinativa. Ás veces son aptos para tódolos públicos, “un neno pode ler unha aventura e o adulto interpretar outras claves.” Ainda que agora dase a casualidade de que ten no forno unha historia sobre infidelidades; polo tema ten que ser para maiores.

   Vou ter un irmán!!! levou un galardón moi especial,o Frei Martín Sarmiento que otorgan os propios cativos. Poñer un título non é doado. “O mellor que elexín foi O fillo do Pintamonas”. A mosca da tele mestura humor con bioloxía. Sí, “presentadora e bióloga como Ana Obregón”.

    A portada de As meigas de Lupa non é unha montaxe. É unha foto tirada no Pico Sacro; o fillo de Xabier Docampo fixo os bocetos necesarios ata conseguir que a chave con lazo que lanzaba ó ar o Premio Nacional de Literatura quedara á altura axeitada. “Fixéronme unha banda sonora gratis” e grandiosa coa participación de Achádego Teatro.

 

   “Escribo en galego por convicción e porque o fago mellor que en castelán. Pero quero que me lean en todo o mundo”.  “Dos libros con pasta dura vendes moitos menos”. Moitas das traducións as fai ela e as que non pode as revisa a fondo. “O máis difícil de facer un libro e meter ó lector na situación.” A súa filla Aldara, de dezaseis anos, xa tomou o camiño das letras. E non quere que pensen que ten a negra na casa.

   A fin do ano pasado gañou o Lazarillo. Cando cruzou o charco para acudir a Feria Internacional de Guadalajara levou un susto na aterrizaxe. Aterrorizada presumiu do seu premio co compañeiro de cadeira. Seica era un editor catalán que estaba a súa procura.  Polo mesmo motivo foi convidada a un almorzo no Palacio Real. “Chamaron de protocolo da Casa Real e pensei que era unha broma”. Na recepción de autores estaban Ansón, Boris ou Espido Freire.