Unha loita épica

Suso de Toro presenta "Fóra de si" no Festigal

xunto con Ledicia Costas (27-VII-2019)

   Ledicia Costas coñeceu a Suso de Toro hai case 25 anos. Daquela mandáronlle ler A sombra cazadora. Adorou moitas das súas experimentais obras. Tiña de paga 500 pesetas e case non saía de casa para poder aforrar. Pero houbo una crise.  Prestou varios libros que non lle devolveron.A segunda crise foi cando De Toro deixou de publicar novela. A reconciliación foi en 2015 coincidindo coa entrada do compostelán en twitter. Coñeceu ó ser político.

   Emprega esquemas despregables e frechas.“Cos anos somos máis repugnantes e temos máis manías”. Sempre fuxiu dos escritores bos, algúns Premio Nobel, nos que o protagonista non é a historia ou a narración senón o autor mesmo. Admira a Faulkner e a Clarice Lispector e é debedor de Samuel Beckett que escribía voces. “Quero que as miñas novelas se lean de corrido, gústanme as de suspense”.

   Xa en Land Rover contaba o que facían os personaxes sen xulgalos nin dar interpretacións. Tic-Tac é de xénero. Unha crítica a masculinidade.

   A violencia brota dun modo natural.En Non volvas falou da da represión franquista contra as mulleres. E doutro tema tabú. “E se as vítimas cobran viganza?  É un delito pero é lexítimo.”

   Home sen nome rescata ós represores de Santiago. Quen matou a Ánxel Casal? Fixo investigación oral. Falou coa familia Baltar . Adianta unha primicia. “Volvín coincidir con eles e quero escribir algo fantaseando o menos posible. A xente que permaneceu aquí e mantivo a dignidade merece ser recordada”.

   Cre que os seus mellores froitos son A Sombra Cazadora e Sete palabras.Aquí investiga sobre a historia familiar. “Son fillo de emigrantes.Case sempre viaxo da cidade á aldea pero miña nai fixo o camiño á inversa. Meu pai veu desde Zamora. Cambiaron o galego polo castelán”.

   Fóra de si carece de voz narradora na concepción clásica. Só diálogos e monólogos. “ O protagonista tropeza nunha masculinidade estereotipada que existe, que está na páxina de sucesos. Con misoxinia e homofobia.  Quería facer un libro exixente pero os personaxes comezaron a facer cousas estrambóticas. Facíanme rir”.Hai escatoloxía e comportamentos turbios.

   “Eu nunca sei o final da historia, ó revés do que dixeches ti de Infamia, senón non me divirto. Só sei o conflito. Os personaxes teñen vida propia. Andan ceibos.  Agora teño una novela parada. Eles non paran de falar na cama. Namoráronse neste período de barbeito”.