Sangue en Compostela

*Lito Vila Baleato defende Campus Morte

na libraría Os mundos de Carlota (19-VII-2018)

   Morriña do vivido. Lito Baleato é de San Pedro. O Centro Xuvenil de Don Bosco foi a súa segunda casa. Reuníase cos amigos nun baixo da rúa dos Lagartos para tomar unhas copas. Mellor iso que botellón na rúa. Estudou filoloxía no Campus Norte e gozou a movida dos noventa.

   Xa de neno sentiu atracción polos libros. Impactoulle a lectura de Crime en Compostela. A crítica respetou moito a súa opera prima. Ramón Nicolás e Ameixeiras escribiron cousas fermosas. Sempre bebe dos autores de novela negra. “Gústame máis Diego que Suso de Toro”.

   Cando tivo ós mellizos puido adicarse tres semanas enteiramente a escribir. “En Alemaña os permisos de paternidade son moi bos”. En total, case dous anos para crear Campus Morte.

   O protagonista é un mestre en Alemania,non é un alter ego. Sitúao en Hannover para distanciarse del, asentado en Paderborn. Bautizou a Iago Miranda co nome do seu fillo e o apelido do proxenitor,ó que lle adica a novela.Fíxolle unha homenaxe a Rabudo,Nacho Mirás, xornalista que finou por cancro, como o seu pai. E un guiño ó irmán pequeno,admirador de Los Suaves.

   Barreiro e Liñares son policías corruptos e incompetentes. Así enfatízanse as virtudes do profesor. É estraño que un destes axentes da lei cite a Castelao.

  O punto de partida é o crime tres lustros atrás dunha rapaza alemá na Carballeira de San Lourenzo.Era estudante de Erasmus,como o foi Baleato. A ubicación do cadáver procede dunha anécdota verdadeira. De adolescente tivo un ligue na disco Liberty, como moitos de nós, e acompañou á moza ata a súa casa. Lembra sentir moito medo cando retornaba só por aquel parque de madrugada. Pero, na ficción, cando regresa Iago á capital universitaria tamén aparece morto o seu amigo Martín Cerqueiro, que recibiu con agarimo o apelido do avó do escritor.  

   “O Hospital de Galeras pedía a berros falar del”.  Díxolle Pedro Feijoo, ansioso de que indagara máis no ruinoso edificio, que “guindou a pedra e escondeu a man”. Tras falar unhas horas co escritor vigués en Barcelona deulle algún consello a Lito. “Na vida real poden pasar cousas que non son cribles, na novela non; hai que darlle unha explicación”.

  É lixeira,de lectura rápida e capítulos breves.”Pretendidamente así”.Ó principio quería presentala ó concurso de novela por entregas de La Voz de Galicia. Axiña percatouse de que se excedía. O final é abrupto. “Quería manter a tensión”. Hai quen bota de menos vinte páxinas máis.