Álvaro e Suso

*Coloquio con Álvaro Pino e Suso Blanco Villar moderado por Terio Carrera

Organizado por Ribadoulla na Casa de Cultura de Santa Cruz de Ribadulla (13-9-2019) 

   Para meigo non vale. “Na súa vida gañará unha Volta por etapas”. Foi o que pensou Álvaro Pino cando veu os comezos de Induráin. Recoñece que sinte admiración por Miguel. “É unha persoa sencilla e bondadosa”. O primeiro director do de Ponteareas foi o pai de Purito.

   Suso Blanco Villar e Álvaro Pino son os únicos españois que foron líderes na Volta a España 1986.  “Eu non saía de líder. Era o colombiano Pacho Rodríguez. Mantíñame á expectativa”.

   “Non levabamos casco e ó principio nin gafas”. Aínda conserva a BH coa que gañou. Para Terio é “un tractor pequeno” polo peso que tiña. “Adestrabamos por sensacións. Faltaban tres semanas e non sabías se tiñas que darlle máis ou levantar o pé e descansar. Non sabiamos na-da de watios. Nairo se queixaba dos potenciómetros para criticar a Froome”.  Non abandonaron a bici no faiado.  “Sigo montando tres ou máximo catro días á semana. Nunca máis de 70 km” di o de cabelo branco.“Agora vexo repechos onde antes non había”engade Suso.

   O de Ponteareas é humilde. “Eu non era de clase, era máis limitado. Tiña capacidade de sufrimento.  Suso era unha besta bruta de forza. Comezaba na Ruta do Sol, logo Valencia, Cantabria…  Rendía ben nas dúas primeiras semanas da Volta pero logo lle pasaba factura”.O de Rois triunfou en Santander, no fogar do seu equipo Teka, e cara ó final en Puerto Real.

   Pino colocouse de líder nunha contrareloxo en Valladolid na que quedou cuarto. E o derradeiro día gañou a crono plana de Xerez. “Defendíame pero chegaba ben de forza e de convencemento. Aguantei frente a Millar. Funme crecendo coas referencias. Había adoquín e case me vou fóra a 400 metros do final porque cheguei pasado”.

   Na etapa de Sierra Nevada, que terminaba no Parador, “levaba bastante seguridade. O último compañeiro que aguantou foi Anselmo Fuerte”.

   Preguntaron se na montaña había máis medo ou agradecemento ó público enfervorecido. “Pasabas por un pasillo. Algún agora quere facerse notar para saír na tele pero son moi respetuosos”.

   “Os escaladores de 1´60 ou 1´65 e con 58 kg tremiamos cando ía vento. Tiña a Guido Van Calster para que me axudara nos abanicos”; un día salvouno dun abanico forzado polo Panasonic de Robert Millar. “Poñíame á roda do belga que daba moito gas”. 

   Pero non foi doado. Tivo unha crise nun día de moitísima calor e humidade. “Sudábamos motísimo. Se me dobraban as pernas pero salvei o día”. 

   Álvaro non puido repetir triunfo. “A volta de Giovannetti non a daba gañado eu” ó rematar aquela edición rompín o tendón de Aquiles levando ó neno o colexio. Refírese a do 90.

   Pino insiste en que prefire a Volta como antes. Finais de abril e comezos de maio. “Teka e Zor, de Mínguez e Linares, metían os líderes na Volta a España e logo chegabamos co gancho as outras competicións.   Marino Lejarreta algún ano fixo as tres. Agora corres o risco de que veñan menos figuras”.Terio Carrera teno claro. “Reynolds e os grandes patrocinadores tiñan sempre a cabeza no Tour”. Pero sinte certa nostalxia. “Agora na Volta toda está deshumanizado. Os buses dos equipos serven para agochar ós corredores”.

   Jesús empezou moi xove en profesionais, como foi o caso de Chozas e de Marcos Serrano, con vinte e vinteun respectivamente. “Tiña rivalidade xa desde infantís con Manuel Carrera. Logo fomos compañeiros de equipo no Festina”.

   Blanco Villar sentiu devoción por Bernard Hinault. E Pino dalle a razón. O francés “gañaba Tours, sprints… era un todoterreo”. 

   Tamén teñen verbas de honra para o gran escalador hispano de metade de século.Bahamontes sempre acaba por compararse con ciclistas actuais. “Federico sempre fala en primeira persoa. Xa no lo dicía a nós. Foi grandísimo”.“Organizaba todo.Era un espectáculo”engade Blanco.

    “Rodríguez Magro, que xa non está aquí, é un gregario dos que todos falan marabillas”. Coincide Suso Blanco e engade a José Ángel Vidal, un escudeiro de luxo pese a “non ter grandes condicións”. E lembrou un día que botou una bronca como excepción nun tipo tranquilo. Un currante que estivo a piques de gañar unha etapa no Tour.

  Entre os reis da picaresca Pino fai memoria.“Ás veces faciamos os cinco ou seis primeiros postos na Volta a Asturias. Pedro Muñoz gañou cando tiñamos pensado que o fixera Faustino Rupérez”.  Para o Mundial e o futuro ven candidatos como o mozo belga Remco Evenepoel.

   Botan de menos a camararería. “Cheguei a prohibir o teléfono porque non falaban nin na cea. Daquela saiamos dos hoteis de noite e falabamos nas campiñas en varios idiomas”.

   “Cando estaba o Xacobeo subiu o número de licencias de ciclistas na base. Agora nos campeonatos de Galicia en Monforte só xuntaron 40 corredores na categoría xuvenil”. E nesta Setenta e Catro edición só participaron trinta e seis españois. Pino sinala unha das causas da crise na canteira. “É un deporte moi sacrificado. Teñen que privarse ós 15 anos de non saír de noite”. Para Suso Blanco é o deporte máis duro xunto co atletismo. Pero sufriron moito co cancro do dopping. “A tentación sempre está ahí. Seguirán pasando casos”.

   “O  pinganillo facilita moito. O digo eu que fun director deportivo. Non ten que ver coa falta de competitividade. O que da ordes é o director coa sua estratexia. Astana leva pinganillos e da espectáculo. É máis rápido que ir dando info corredor por corredor”.

   Non abandonaron a bici no faiado.  “Sigo montando en bici tres ou máximo catro días á semana. Nunca máis de 70 km” di o de cabelo branco.“Agora vexo repechos onde antes non había”engade Suso.

   “Non me pareceu ético, legal sí, o que fixo o Movistar. Porque foi una caída masiva na cabeza do pelotón do equipo do líder. Perico e Purito pensaban igual.  Quizais foi una rencilla porque anos atrás parece que o Rabobank lle fixera algo similar a Valverde”.

   Pino admira  a “increíble lonxevidade” do campión murciano. Blanco Villar salienta que “estivo no caixón das tres grandes”. E Terio lembra que “volveu a gañar despois de estar dous anos parado por algo que non se demostrou”.