Apocalipse

Presentación de Rueiro da cidade escura 

de Patricia A. Janeiro en el Pub Medusa (19-XII-2019)

   Ameixeiras acude en calidade de amigo.Non foi unha obra de inspiración rápida. “Lémbrame a Mecanuscrito da segunda orixe de Manuel de Pedrolo, catalán que fixo moi boas novelas negras”. Ten tintes neorrealistas; arrecende ós retratos de Passolini á xente dos arrabaldes.

   “Non fala da imaxe turística e terrorífica que todos sufrimos. Fuxe da postal típica. Eu vin atraído por una zona vella chea de vida, algo que agora só ocorre nos barrios”.

   Os personaxes tentan fuxir da catástrofe. “Viven nunha realidade dura, áspera. Todos teñen algún estropicio, unha ferida aberta. Non fala desde un punto de vista paternalista nin pretende pontificar. Coñece a realidade, non hai impostura, e iso o agradece o lector”.

   O admirador de Hammett cedeulle a quenda á finalista do Xerais. A súa escrita non é semellante a de Diego. “Parecíase menos antes. Era máis intensita. Co tempo depuro máis e tendo a recortar. Carrusel de Berta Dávila está moi ben escrita porque non lle sobre nada. Moitos se pasan de freada! A Diego iso non lle ocorre.  Cada vez escribo oracións máis curtas”.

   A primeira idea que tivo foi unha Compostela deserta. Traballaba ese verán en Conxo nunha tenda de jacuzzis.“Non vendía nada e por iso me botaron”.Só había turistas e estradas baleiras. Todos os seus amigos estaban en Portosín. “Sentín moita impotencia”.

   Fusionou esta idea con estoutra. Nunha ocasión lle cortaron a luz porque tiña recibos sen pagar. “Cría que o sistema era inxusto”. Foi ó fogar da familia e contou unha mentira.

   Para documentarse para a súa distopía preguntoulle ós amigos como actuarían nunha situación semellante . “Moitas veces á volta do Maycar”. Ambientouna no 2014.

   Está bastante reescrita, sobre todo os primeiros capítulos. Cando hai dez anos comezou coa novela tiña unha vida moi precaria. “Pagar as facturas, non saber si vas traballar ou non… Pasei tempadas longas sen escribir. Daquela paseino ben. Teño moitos camaradas, perdimos moitas batallas e seguimos aquí”.Agora aprobou unhas oposicións e está máis desafogada;“non son conselleira tampouco”. Pati ía madurando e algúns dos personaxes xa non lle convencían. “Algúns do borrador quedaron fóra. Moitos os quería ó principio e logo caéronme peor e os maltratei”. 

   Hai un apagón en Compostela un domingo de madrugada. Non funcionan os transformadores, os xeradores… Nin sequera o mando da tele. Moitos marchan e ninguén ven axudar.  Outros tardan en decatarse.“Como non hai ninguén non fan falla os cartos. Non ten sentido roubar xoias ou reloxos”. É máis prioritario ir por comida á Praza de Abastos.  Sobreviven os que se xuntan. Forman unha comuna para compartir coñecementos. É unha novela bastante coral. “Quero falar de min e que me leades. Son ególatra. Todos os personaxes son eu”. Teñen que adaptarse e superarse. Hai un máis sensato, con conciencia. É unha camareira. “Podería ser a do Medusa”. Respeta a estes traballadores polo seu sentido práctico e de supervivencia.

   Bebe de autores americanos e ingleses de ciencia ficción, como Ray Bradbury.“Cando todos son listos e hábiles e non se fan preguntas non me parece verosímil. Os zombies danme noxo”. 

   “Peneirei moito certas cancións cando escribía”.   Cada capítulo leva por título eses temas e remata cun mapa. “Non estaban na miña cabeza. Foi unha brillante idea do meu editor”.

   Patricia defende o seu traballo. “É entretida. Ten moita acción. Hai drama persoal…” E confesa as verbas alentadoras que lle proferiu Paco Macías. “Aprendiches a escribir!”