Javi e as persoas tristes

*Conferencia de Javier Peña no salón de actos da Biblioteca Ánxel Casal  (24-IV-23)

   Javier lembra que cando encallou o Mar Exeo lle deron día libre na escola . E cando derribaron as Torres Xemelgas o Diario As tamén os mandou para casa. "Un mide o boa persoa que é segundo o tempo que tardou en masturbarse tralo 11S".

 

   "Traballei na Xunta escribindo discursos para conselleiros, os últimos cinco anos para unha persoa corrupta. Me autocensuraba todo o tempo. Sempre me tachaban os parágrafos bonitos".  Foi cando quixo crear algo para el. Escribiu as dúas novelas antes de que se publicara algunha delas. A primeira, Infelices no 2019, foi para non pagar un psicólogo. Preparouse a fondo para as entrevistas dos medios de comunicación.  Francino preguntoulle moito polo traballo na administración. Peña quería aproveitar algunha das frases que aprendera e,"para ser un pedante", citou a Aristóteles e Benjamín Prado cuestionouno.

 

   "Seremos refugallos de Sogama. Hai ano e medio morreu meu pai e fixemos algo ilegal. Arroxamos as cinzas xunto á Torre de Hércules". Encargouse Fernando, o seu irmán, pero a nai tiña medo de que caera ó mar.

  Na Feria do Libro de Madrid, en setembro do 21, quedou perplexo porque a xente pasaba con palanganas. Seica era unha petición da Boticaria García. En San Jordi 2022 foille peor.   Houbo unha granizada enorme.  E a Peña caeulle no xeonllo unha mesa de madeira onde pouco antes estivera Pablo Iglesias.

   Logo orientouse a falar da infelicidade dos escritores.“Temos un gen.Os optimistas non me interesan”.  Os autores infelices teñen unha infancia dura. Encamados, enfermos ou alomenos solitarios. Buscan novos mundos para evitar a súa triste vida.

 

   Case todos os que escriben consideran que deben ser lidos. Os creadores teñen que ter o seu punto de ego, moitas veces acompañado de inseguridade. Moitos son narcisistas ou pouco humildes, ás veces herdado dos seus pais.

 

   Moitos escritores teñen sentimento de fraude.   “Penso que non se pode gañar ó xadrez por sorte. Pero en cambio hai escritores afortunados como os que fixeron Moby Dick e o Gran Gatsby.”

 

   "Outros son moi malas persoas. Pero eso tamén ocorre cos músicos".  E abundan os envexosos.  Virginia Woolf, que era moi orgullosa, envexaba a Katherine Mansfield. A neozelandesa morreu moi nova por tuberculose ou gonorrea.  Hemingway tiña unha enorme rivalidade con Scott Fitzgerald e con todo o mundo.  

   “Moita xente escribe para ser famosa. Eu penso que eso non é o obxectivo”.   A Suzanne Young non lle acudiu ninguén a unha presentación. Pero esa  triste historia converteuse nun tweet viral.

   Karen Blixen, a autora de Memorias de África, converteu a súa casa nun museo. Para conseguilo pediu axuda ó pobo danés. Recaudou 80.000 coroas. "O mellor exemplo de mendicidade da historia".

   Coñeceu a Sara Mesa na Residencia Literaria do Gaiás. A sevillana di que alí non teñen ningún éxito as presentacións de libros. A Mo Yan, Premio Nobel Chino, só acudiron 3 persoas.  Algo similar lle aconteceu a Peña en Ponferrada.  

   Contan que Carlo Pardial, polifacético autor de Doctor Portuondo, un día non recibía visitas na súa caseta dunha feria e chegou un pai co seu "fillo gordo".  Só asinou ese libro. Pero o neno tusiu e o escritor catalán colleu a varicela. "As presentacións son unha tortura. Gañas pouco e te expós moito".

   "Hai que normalizar o fracaso na literatura, algún día vai chegar. É o que chaman a infinita tristeza dos desexos cumplidos". Andrea Abreu triunfou con Panza de burro e tras tres anos non se sabe se vai publicar outro. Está presionada polo éxito.

   Sempre tivo medo de ir o médico, como Bolaño. Morreu aos 50 anos por un problema de fígado. Tardou moito en ir canda o doutor e logo xa era tarde.  En Los detectives salvajes apréciase ese pavor.  Nun vídeo Bolaño comenta que o oficio de escribir é bastante miserable aínda que a xente pensa que é magnífico. “É propio de canallas e tontos”. Falou mal de moitos compañeiros de profesión, sobre todo dos que tiñan máis sona.  Cando estaba enfermo e debilitado díxolle o seu amigo Rodrigo Fresán "Só son un personaxe dos teus últimos anos" e o autor chileno respondeu con sorna "peor sería se foses un personaxe de Allende". 

Pasou fame e hoxe é un dos escritores españois máis recoñecidos do mundo. Chegou a Cataluña en 1977 e ata 1995 non tivo un pc.   Moitos dos seus textos foron rexeitados. Tiña once obras publicadas cando morreu e agora vai por vinte tres.

 

  Pío Baroja, en El árbol de la ciencia, emprega unha frase de Shopenhauer, "a máis coñecemento, máis dor".   O de Gdansk "era un bo amargado".

 

   O escritor Mishima sufriu unha turbia relación coa súa avoa e co pai. O proxenitor quería que o seu fillo fose funcionario. Tardou moito en claudicar. "Vale, pero serás o mellor escritor do país". O derradeiro día da súa vida secuestrou un cuartel coa súa milicia fascista. Quería dar unha mensaxe "Xapón ten que rebelarse". Pero como non lle fixeron moito caso elexiu a que consideraba unha morte digna, o harakiri.

 

   Wawrinka, gañador de tres Grand Slam, ten tatuada unha frase motivacional no brazo sobre a necesidade de inistir unha e outra vez.  En realidade foi un dito de Samuel Beckett en Rumbo a peor.  O irlandés se refería a outra cousa, poder regodearse no fracaso.

 

   J. R. Moehringer é o autor das biografías do príncipe Harry e de Agassi. A do tenista “é interesante na primeira metade, logo menos cando fala ben de Steffi Graf”.O pai estaba obsesionado con que fose o mellor do mundo.  Comprou unha casa onde puido instalar unha pista. Andre odiaba o tenis. Cando gañou Wimbledon e chamou o seu pai este lle preguntou "Cómo perdiches o segundo set?"