O pulo épico de Galicia

*Freixanes le de novo O triángulo inscrito na circunferencia

Conversa na Libraría Cronopios de Compostela (18-2-2019)

   Para Dani Asorey é un libro que lembra ós tempos de Sebastián de Portugal. É cunqueirano, oteriano e simbólico.Contundente. O final non é amable pero hai esperanza nun futuro mellor.

   Cando Dolores Vilavedra leu o libro atravesaba un momento complicado. Chorou. Para ela non é unha novela histórica nin épica pero ten “un aliento milenario”. É unha historia que non avanza, como a nosa.Como os hámsters na roda. Vilanova de Alba é unha parábola do país. “Voltas e reviravoltas dentro do labirinto. Mar de sombras e de espellos”. Para a mestra as claves para escribir unha novela redonda son resolver ben a voz narrativa e o punto de vista, aínda que o tema non sexa tan orixinal. O presidente da Real Academia Galega saiu exitoso.

   Gañou o Premio Blanco Amor. A crítica deulle tódolos epítetos laudatorios pero quedou desconcertada. Hai lendas e historia, da que Víctor estudou ata cuarto na carreira e namorouse do Medievo. Non toca de oído a ciencia. “Lera a Hawking e tiña curiosidade na física cuántica”.

   Para Freixanes o tridente é O triángulo-A Cidade dos Césares e Cabalo de ouros. El non metería O enxoval da noiva, que é máis curta e contida. Aquelas compleméntanse e dialogan entre sí.

   Cando escribía o libro estaba inseguro. “Este disparate que me levou tantas horas vaille interesar a alguén?  O libros son un proceso de fermentación. Unha novela é un maratón, con momentos de depre,mentres un conto son os 100 metros lisos”.  Ía a dar clase e falaba ós alumnos de Homero e de Mendes Pinto e a literatura portuguesa de navegación; pero sen decatarse derrapaba e acababa contándolles a novela que preparaba. Despois de 36 anos “tiven a vertixe de lela. Deime un aprobado sobrado. Quedei satisfeito”.

   Íase titular O primeiro día da fin do mundo pero Vargas Llosa publicou por esas datas La guerra del fin del mundo. Pensou en nomes como As mareas. O seu admirado Alejo Carpentier tiña obras con nomes coma El recurso del método ou El siglo de las luces. Tamén escarvou en Rafael Dieste porque publicara ensaios sobre matemáticas pero nada.

   Está adicado ó fillo Denís, que nace daquela. O pan baixo do brazo.  E ó avó Valeriano que criou a Víctor e o seu irmán Jose. Ensinoulles o nome das cousas. Era como unha choiva fina.

   É un mundo moi masculino. Con Xohán de Boimorto Freixanes amosa a súa devoción polos gaiteiros. O personaxe de Quinteiro Malvido, a vontade da razón, ten contradicións, grandezas, disparate, desesperación. Bartolomeu é un optimista. A única muller é unha serea.

  “Compostela ten exceso de boa prensa.Un marketing tremendo.Pontevedra é unha cidade de funcionarios ociosos; é unha diarrea imaxinativa onde nace o Ravachol. Alí escribiu Torrente A saga.Os pobos de beiramar do sur de Galicia teñen outro xeito de ver o mundo.Os do interior  son os que mandan. Eles administran os recursos e a enerxía. Nós somos falabaratos, como a gasosa”.